سوگ چهارشنبه بازتاب رعشه‌هایی است که در جان و تن اجتماع و ما اعوجاج دارد و تکانه‌هایی به‌وجود می‌آورد که تا ژرفای هستی را می‌شکافد و چنان آگاهانه نمک بر زخم می‌پاشد تا مبادا هنرپذیر با افسونِ جاودانِ پرفریب و نیرنگ بدلکارانِ اغواگر، چشمِ آسایش برهم نهد و به خوابی فرو شود که بیش از آن که سزاوار انسان‌های فرهیخته‌ی به‌خویش‌آگاهی‌خواه باشد، شایسته‌ی زیبِ غارروندگان و بی‌خبرزیندگان است. و این سوگ‌هاست که «هندسه‌ی تنهایی» را هم رقم می‌زند.