ادوارد پرسی ابتدا شخصیت‌ها را خلق می‌کند و درونمایه را به خورد آن‌ها می‌دهد. دیالوگ در تئاتر پرسی، لحظه‌به‌لحظه هنری، روان‌شناختی، به‌جا و درخور تأمل است. همه‌ی زنان پرسی، به طرز ماهرانه‌ای از هم منفک شده‌اند و طرحی از شخصیت‌های نمایشی را ارائه می‌کنند که قابل قبول است. نمایش‌نامه حرکتی روان و آسان دارد و به آسانی به هدف نهایی درام‌نویس منتج می‌شود، اما نمی‌توان گفت که این اثر، نمایش‌نامه‌ای ضدجنگ یا تفحصی دیگر در رگ و ریشه‌های دشمنی با زنان است. اما هیچ‌یک از این پیش‌بینی‌ها درست نیست.