جیغ‌های کش‌دار، | خطِ قرمزهای بیمار، | نگاه‌هایِ میخ‌دار، | ساختمان‌های دیوار... |تهران، تهرانِ عزیز من! 

من از آمیزشِ با زندگی | آبستن شده‌ام خودم را.

مؤمن باش | به آن صدا | آن زمزمه | آن نَجوای دوردستِ سردِ بی‌انعکاس | و بی‌روزن | که در |آن | سرگردانی | سرگردان است...

و من این‌جایَم،| با دامنِ سبزم | و گُل‌های اُفتاده‌ی پیراهنم را | وَصله می‌‌زنم...  

ببند! | زبان را تُف کن | عقل را سوراخ... | در دنیای نادانان، | پوزه‌بند | بهترین راهِ‌حل است.