دو ویژگی در تئاتر فرسی نهادی است؛ نوجویی و اعتراض. او هر بار دستاوردی تازه در فرم رو می‌کند، مقوله‌ای دیگر را زیر ضربه‌ی اعتراض می‌گذارد و هرگز مانند یکی دو تن پس از خودآمدگان، اسیر سیاست‌زدگی یک‌جانبه، یا «تعهد» شعاری و استقراضی نمی‌شود. بیان نمایش فرسی دیگرگونه است. زبان بافتی دیگر دارد. هیچ حرکت یا دستور صحنه‌ای تزیینی نیست.