«مرده بودن» سخت است. هیچ‌وقت نتوانسته‏ام تصور درستی از آن حالت داشته باشم. تمام آن‏هایی که در «مرده نبودن» هستند وضع مرا دارند.

  وقتی می‌بینم دیگر کسی انتظار مرا نمی‌کشد، وقتی نیاز کسی را به خودم، نه به همسر بودنم، نه به مادر بودنم، نمی‌بینم، یکهو انگار در برابر چشم‌های گشاد خودم و دیگران گم می‌شوم. درست مثل روزهای کودکی که هر بعداز ظهر، میان کاه‌های زیرشیروانی انبار گم می‌شدم و هیچ کس، هیچ کس، دنبالم نمی‌گشت.

من شیفته‌ی پدرم هستم. مردی شکست‌خورده، بی‌قرار، آرمانخواه، طردشده و انزواطلب. مردی که تو این جامعه‌ی شلوغ و از هم گسیخته، هیچ وقت نتونست راه درست زندگی‌اش رو پیدا کنه اما به کسالت زندگی شهری هم تن نداد.

زن بودی. زندگی بودی یا همان تلفظ درستش زَندگی! آن چه که زن می‌بخشد تو به ما و به خانه‌ی رنجور و غمگین ما بخشیدی.