 | من هم كه از كونياك متنفرم... بوى گند ادبیات مدرن رو مىده. هارولد پینتر | خیانت |  |
همزیستی واژه‌ها، گاه در غایتِ مسالمت و گاه با خشونتی بی‌امان... جمله خود سخن می‌گوید، آزاد و رها، ثبت می‌شود بر جریده‌ی عالم دوامِ آن...
هر جا که زیبایی بیداد میکند، غصه و ماتمی هست که دیده نمیشود و پنهان ا‌ست.
وقتی در شهر زندگی می‌کنیم، نمی‌توانیم برای این آدم‌ها چیزی برای خواندنشان ننویسیم یا برایشان طرح یک خانه نکشیم. این را همیشه وقتی از دستش پر خشم می‌شدم می‌گفتی تا آرامم کنی.
می‌دانستم اگر بعد از تولد او، تو را، همه‌ی زندگی را، از دست می‌دادم، باور کن که هم‌آغوشی را ادامه نمی‌دادم و پَسَت می‌زدم. باشد که از من دلگیر می‌شدی و هیچ‌وقت نمی‌توانستم توضیحی برای رفتارم داشته باشم. پست می‌زدم.
از ایمان داشتن متنفرم. ایمان از انسان ابله می‌سازد. دلیلی می‌شود برای آسان از دست دادن و از دست رفتن. ایمان داشتن یعنی همه‌ی کارها دلیلی هستند و دلیلی می‌سازند. ایمان یعنی... ایمان، خودش تصور بود. متنفرم از این کلمه که تو را از ما گرفت. متنفرم از تصور.
سالها قدرتی در خود دارند که با گذشتنشان معلوم میشد. و من توانم را دارم که سخت در برابر گذر سالها، نامعلوم کاسته می‌شود.
صدای فلوت در خانه باقی مانده بود. صدای فلوتت را با خانه یکجا فروختم.
سالهاست که غصه نمیخورم. غصه دارد به هر بهانهای مرا میخورد، میلیسد.
به بدبختی عادت کردن بزرگ‌ترین مانع برای درک لحظات خوب دیگری ا‌ست.
دردی بدتر از نتوانستن گریه کردن از درد وجود ندارد.
من و تو ناراحت میشدیم. به ناراحت شدن عادت کردیم، ولی به زندگی نکردن نه.