راه خروج من | فقط تونلی سنگی بود که از بازوی تو می‌گذشت و تن مرا |  با گردنه‌های یاسوج اشتباه می‌گرفت

مرا استحکام کار نهایت کار نیست، بدایت کار است، که من عمارت برای جان می‌کنم و دیگران برای تن.

برای همین چیزها بود که می‌باید رد درد را در جایی دیگر می‌زدم. تا در مکانی دیگر به غیر از تن آدمی به ملاقاتش می‌رفتم. مثلاً در مکانی به عین کلام. درد که تنها در نسوج تن آدمی پرسه نمی‌زند. گاهی هم ساکن اشیاء می‌گردد. حتی ممکن است در قاب عکسی منزل کند یا حتی در الفاظ یک صدا. باید کلمه بهترین مکان برای سکونت درد باشد که آدمی رنجش را در کلمه مستحیل می‌کند و بر صفحات کاغذ می‌نویسد تا درد را دور از خود محبوس کلمات کند. هر کلمه حامل چیزی از او بود، شاید در صحفه‌ی کاغذ زندگی می‌کرد و من با کلمات، حضورش را کشف می‌کردم.

    وقتی فاصله‌ی کمی بین ما بود، لب‌هایم طوری رفتار می‌کردند که انگار با کلمه نبود که به او سلام می‌دادم یا گفتگو می‌کردم، بلکه با همه‌ی حس وجودم مخاطب او می‌شدم. و صدایش را نه با گوش‌ها و شنوائیم می‌شنیدم که انگار با پوست تنم می‌شنیدم و معنا می‌کردم

  از نظر من نویسندگی یک کار بسیار پرزحمت و جانفرسایی‌ست. سعی می‌کنم شانه خالی کنم ولی نمی‌توانم به آن تن ندهم. (نقل قول از محمود دولت‌آبادی)

آن قفس - آن هاشورهای متوالی که تنِ پرنده را راه‌راه کرده است - سیمای من است که در هیچ آیینه‏یی دیده نمی‏شود.

هر وقت با او جمع می‌شدم همه‌ی تنم سرجایش بود فقط نمی‌دانم سرم کجا بود. سر او برای هردوتایمان کافی بود، به خصوص وقتی که گیسوانش را روی گردنم می‌انداخت.