پیش از دیدنش‌ گمان نمی‌کردم از آن تاریکی، از آن همه ابهام و ندانستن من؛ از او و از تنش عطر اقاقیا بیاید. بو کردم تا در خاطرم خوب بماند و خوب به حافظه‌ام بسپارمش. نفس کشیدمش از ابتدای تنش، از انگشت‌های پاهایش تا پیشانی‌اَش و دوباره و چندباره، تا آنجا که به درونش می‌رسید.

من امّا مدام در آن زمستانی سر می‌کنم که پدر نبود. کپسول‌های گاز نبود. لباس‌های گرم زمستانی به اندازه‌ی کافی نبود. تو اما بودی. گرما بود.

زن بودی. زندگی بودی یا همان تلفظ درستش زَندگی! آن چه که زن می‌بخشد تو به ما و به خانه‌ی رنجور و غمگین ما بخشیدی.

من تازه دانستم آدم‌های زیبا باید خنده زیباترشان کند وگرنه می‌لنگد یک جای زیبایی‌شان و خنده‌های او خود زیبایی بود.