وقتی خانه شلوغ می‌شد از مهمان، به حیاط می‌آمد و فکر می‌کرد. به خودش. سیگار هم می‌کشید که اگر کسی درِ بسته‌ی اتاق پذیرایی را باز می‌کرد و می‌پرسید چرا اینجا نشسته، بگوید دارم سیگار می‌کشم. نمی‌شود که به کسی گفت دارم فکر می‌کنم. مضحک به نظر می‌رسد.

حالا فکر می‌کنم که هر چیزی می‌تواند عادت شود. حتا کتک خوردن. حتا رانده شدن از خانه‌ی خود. حتا برخلاف فکرهای سرسختانه‌ی گذشته‌ی خود عمل کردن

وقتی آن سوال عبث را از او می پرسیدند که اگر شرایطی پیش بیاید که او یا باید جان یک انسان را نجات دهد یا مجموعه آثار شکسپیر، بدون معطلی جواب می‌داد:"مجموعه آثار شکسپیر!"فکر می‌کرد انسان‌های زیادی زندگی می‌کنند و می‌میرند اما مجموعه آثار شکسپیر فقط یک بار به وجود می‌آید. اما حالا شاید اولین لحظه‌ای بود که فکر می‌کرد به جای آثار شکسپیر، جان یک انسان را نجات دهد، خیلی بهتر است.

کبوترها از او نمی‌ترسیدند. پهلو به پهلویش دانه می‌چیدند و او همیشه فکر می‌کرد چقدر دوست داشتن پرنده‌ها زیباست. یک روز پسرکی با تیر او را هم کشت.

چشم‌هایم را می‌بندم و سعی می‌کنم به پاییز فکر کنم. سخت است توی یک کشور استوایی به پاییز فکر کنی. به زمستان می‌شود فکر کرد. فکر می‌کنی همه جا سرد باشد. اما پاییز پیچیده‌تر است.

ذهن نه، فکر نه: چیزی به نام خاطره وجود ندارد: مغز همان چیزهایی را به یاد می‌آورد که عضلات کورمال به دنبال آن‌ها می‌گردند: نه بیش، نه کم...

هرچی مى‌گفتم، برا خودم مى‌گفتم. سکوت تهمینه زبون منو به كار انداخته بود. حتى فكراى خودم رو به زبون مى‌آوردم. حرف که نمى‌زدم، سكوت تهمینه سنگین‌تر می‌شد.